De ring van opoe
Hier is het dan mee begonnen. Het ringetje van 'opoe'. In een inimini maatje, net als opoe zelf eigenlijk. Jammer genoeg toen ik het ringetje in mijn bezit kreeg zat alleen het blauwe steentje er nog in en miste het tweede steentje. Ik nam hem mee op reis naar Bali en zou op zoek gaan naar een smid die er een tweede steentje bij kon zetten. Drie keer is scheepsrecht dacht ik, nadat het al door twee verschillende zilversmeden in twee verschillende werkplaatsen geprobeerd was. Helaas, ook nummer drie lukte het niet om een steentje bij te zetten en omdat ik de haakjes die het steentje op zijn plek moeten houden niet wilde laten breken door het vele buigen had ik de hoop wel opgegeven.
Zilversmid Sari
Een aantal dagen later reed ik op de scooter en kreeg ik een sterk gevoel dat ik moest stoppen en dat deed ik. Ik parkeerde de scooter en het bleek dat daar een zilversmid zat. Gek genoeg ging ik niet dáár naar binnen, maar een meter of twintig terug zat ook een werkplaats en daar werd ik een soort van naartoe getrokken. Toen ik binnenstapte ging er een gekke rilling door mijn lijf. Zal de airco wel zijn, toch? Ik raakte aan de praat met Sari, de eigenaresse van de werkplaats, en over en weer kregen we kippenvel van elkaars (levens)verhalen. Geen gesprekken die je doorgaans voert met je klant/juwelier, maar het liep nou eenmaal zo. Er werd in de tussentijd een robijntje van boven gehaald (precies in de kleur roze die ik in mijn hoofd had!) en na lang fröbelen door een van de medewerkers zat het steentje er dan toch in. Of nee, toch niet, want na wat prikken met een satéprikker floepte hij er zo weer uit. Wat dacht ik ook: als drie anderen het niet voor elkaar kregen, waarom zou dat dan nu wel lukken? Poging twee. Ja hoor, hij zat! En na een tweede satéprikkertestje viel ditmaal de blauwe steen eruit. Blij dat het getest werd, want anders zou ik die blauwe steen bij de eerste keer dragen al verloren zijn.
Don't worry
Goed, het zat. Tussendoor al een paar keer gevraagd wat het me zou gaan kosten en steeds was "don't worry" het antwoord van deze bijzondere dame. Uiteindelijk wilde ze er niets voor hebben. Ze vond het heel fijn voor mij dat ik het ringetje van mijn oma kon gaan dragen. Nee hoor, zoveel werk en een robijntje doen we niet voor niets en na enig aandringen van mijn kant kwam ze tot het besluit dat ik de smid die het gemaakt had dan maar 50.000 Rupiah moest geven. Dat is omgerekend nog geen 3 euro. Wauw. Ik werd er stil van en kon zelfs een traantje wegpinken.
Samen eten
Dezelfde avond appte ik haar om haar te vertellen dat ik het heel bijzonder vond en dat ik haar graag wilde bedanken door haar mee uit eten te nemen. Ik had alleen nog de volgende dag in de buurt van haar werkplaats, maar zij was heel erg druk en zou kijken wat ze kon doen. De volgende dag appte ze mij dat ze een afspraak verzet had en graag met me wilde gaan eten. En daar zaten we dan, in een door haar gekozen restaurant alsof we elkaar al jaren kenden. En dan niet de 'lekker-weertje-hè-gesprekken' maar echt mooie gesprekken. Toen voor de tweede keer een serveerster kwam vertellen dat het restaurant toch echt zou gaan sluiten moesten we afkappen en gingen we elk weer onze eigen weg.
De rest van het verhaal staat eigenlijk al op de home-pagina: Ik wilde hier iets mee en ben toen met de medaillons begonnen die in haar werkplaats gemaakt worden. Tijdens de volgende reis naar Bali mocht ik zelfs zolang ik daar was haar motor lenen, hoe bijzonder is dat?!