Een dag in mijn eentje, ik kan daar echt van genieten. Niets moet. Ik mag alles zelf bepalen, zonder ook maar met iemand rekening te hoeven houden.

Na mijn ontbijt maak ik een praatje met een stel uit een ander huisje en hoor waar ze allemaal al zijn geweest en nog naartoe gaan. Wauw, drie maanden samen op reis, naar de mooiste plekken. Vandaag zijn ze nog bruiner dan gisteren. Deze mensen liggen letterlijk uren vol in de zon. Geen idee hoe ze dat volhouden in deze hitte.

Het is de laatste periode van het regenseizoen en het is echt bloedjeheet.

Ga ik naar het strand of blijf ik aan het zwembad? Ga ik een rondje rijden op de scooter? Misschien heb ik wel helemaal nergens zin in en blijf ik lekker nog wat langer in mijn huisje hangen.

Ik besluit op de scooter naar het strand te gaan en pak het flesje water uit de vriezer dat ik daar gisteravond in heb gedaan.

Eigenlijk is het veel te warm, maar met de wind is het heerlijk vertoeven op het strand.

Ik lees wat, observeer de mensen om mij heen, bestel een smoothie en veeg de zweetdruppels van mijn hoofd.

Ik sukkel wat weg en hoor de golven van de zee op de achtergrond.

Vogels fluiten, geroezemoes van de mensen op het terras en de stem van de ober, of ik nog wat wil eten.

Ik bestel een kipsaté en krijg mijn sateetjes op een mini bbq met hete kooltjes geserveerd met wat groente en rijst. Dit is toch heerlijk?

Op de terugweg naar mijn huisje is het een stuk drukker. Ik heb deze route nog niet eerder gereden en aan de overkant van de weg zie ik een kleine werkplaats waar ze tassen maken en schoenen verzolen.

Om de een of andere reden voel ik dat ik daar moet stoppen, maar ga hier maar eens keren.

Ik heb de locatie gepind in mijn maps en rijd door naar mijn huisje. Dan maar eerst even opfrissen en later daarheen.

Ony, zo heet hij, verwelkomt mij met een brede glimlach. Ik loop al een tijdje met een idee voor een tas in mijn hoofd, maar vanwege de ramadan heeft mijn huidige leverancier geen tijd om nieuwe modellen te produceren. Heel jammer, maar natuurlijk voor deze Ony en voor mij een uitdaging. Van mijn huidige tassenmaker weet ik wat ze kunnen en dat het echt kwaliteit is, maar dan kan deze Ony nog zo’n brede glimlach hebben, ik weet niet of hetgeen hij maakt ook goed in elkaar zit.

We raken aan de praat en ik stel hem wat vragen en door de antwoorden die hij gaf besloot ik de tas door hem te laten maken.

Mijn gevoel zei immers al dat ik hier moest stoppen en dat in combinatie met de gunfactor heeft Ony er een opdracht bij.

Ony is 40 en heeft twee kinderen: 6 en 16 jaar oud. Vanaf zijn 15e leert hij de ambachtelijke vaardigheden van het maken van tassen, sandalen en schoenen van zijn familie en vrienden in de kampong.

Tijdens COVID-19 kon hij niet meer werken, maar had hij wel mondjes te voeden. Hij moest wat doen om zijn gezin te onderhouden en besloot een winkel/werkplaats te beginnen. Zonder steun van de overheid.

Hij verkocht zijn motor voor een startkapitaal en nu, een paar jaar later, heeft hij twee mensen in dienst. En wat nou het mooie van het verhaal is: hij heeft zijn motor inmiddels weer terugverdiend!

En de tas? Dat is een prachtexemplaar geworden!

Eigenlijk net zoals ik in mijn hoofd had met het rotan handvat en de verschillende kleuren leer, op wat kleine schoonheidsfoutjes na.

Na het testen van het prototype hoop ik snel een bestelling te doen bij Ony, want het is hem van harte gegund!