Rennen, vliegen, springen...
Markten. Je moet ervan houden. Om er als bezoeker naartoe te gaan maar vooral om er als kraamhouder te staan. Wat doe je jezelf aan? Voorbereidingen, sjouwen, vroeg opstaan, rijden, weer sjouwen, uitpakken, uitstallen, de hele dag je mooiste glimlach opzetten, vriendelijk blijven (ook tegen de mensen aan je kraam die soms te beroerd zijn om hallo terug te zeggen), je verhaal 100x doen, hopen dat je verkoopt of dat mensen je spullen mooi genoeg vinden om je online op te zoeken, inpakken, sjouwen, rijden, slapen. En oh ja, de volgende dag moet die auto ook weer leeg!
Maar oh wat is het leuk. Die interactie met potentiële klanten en zien wie je klanten zijn, gratis feedback krijgen op je spullen, mensen inspireren met je verhaal. Dan komt die glimlach vanzelf.
Lentefair in Voorburg
Voorburg, 8 juni. Op een normaal tijdstip mijn bed uit, rustig aan die kant op gereden en de kraam mooi gemaakt. De eerste klant is altijd het leukst, helemaal als die super enthousiast is en iets van je koopt waarvan je het niet verwacht had. De flessenhouders zijn nu beiden verkocht. Er is een dame in Frankrijk die er lekker mee in het zonnetje loopt, de vrouw die hem afgelopen weekend kocht moet nog heel even wachten op het zonnetje vrees ik, maar ze was er helemaal blij mee. En wat maakt een blije klant? Een blije verkoper. Tenminste, ik word blij van blije klanten. Of van mensen die geïnteresseerd zijn en een kaartje meenemen en je gelijk gaan volgen op Instagram. Mensen hoeven dus niet eens persé iets te kopen om mij een blije kraamhouder te maken.
Zo was er een dame die begon over een man waar ze de week ervoor mee sprak over de geschiedenis van Nederlands-Indië. Ik kon haar daar net nog iets meer over vertellen en ze was zichtbaar geraakt door de verhalen. Toen ze doorhad dat ik ook medaillons verkoop wilde ze mijn kaartje zodat ze kon nadenken over wat ze erop wilde hebben als ze er een laat maken in verband met het overlijden van haar moeder, bijna vijf jaar geleden.
Klanten van jong tot oud
Een jonge meid (denk een jaar of 15-17, sorry Nina, als ik je leeftijd helemaal verkeerd heb) die voorbij liep en later toch nog even terug kwam. Haar oog was gevallen op het rode tasje en ze leek op slag verliefd. Zelfs met een beetje korting nog iets te duur voor haar; ze moest het aan haar ouders vragen. Haar naam weet ik omdat zij een kaartje meenam en me gelijk is gaan volgen op Instagram. De korting staat nog hoor, Nina!
Twee andere meisjes die voorbij renden. Ik denk zusjes. De oudste, denk een jaar of elf riep nog in het voorbij gaan: "dat ziet er allemaal heel mooi uit!". Dat is toch leuk?!
Sateetje proeven?
Een andere dame las de banner en vroeg zich af waar op Bali mijn spullen dan gemaakt worden. Zij overwinterde al 25 jaar op Bali met haar Javaanse echtgenoot. Ze begon wat woorden te zeggen die ze daar geleerd had en het ging uiteindelijk over Indonesisch koken. Vanwege haar Javaanse man wilde ze dat wel leren. En als je dan iemand in gesprek hebt aan je kraam, dan volgen er meer want dan moet er wel iets interessants zijn toch? Mensen zijn kuddedieren. Deze vrouw deed dan steeds een stapje opzij voor de nieuwe mensen en ging nadat zij weg waren weer verder met ons gesprek. We wensten elkaar uiteindelijk een fijne dag en daar ging ze.
Een half uurtje later kwam ze weer terug: “Wil je een sateetje proeven??”. Kennelijk stond er verderop op de markt een toko die buiten op een houtskoolvuurtje sateetjes aan het draaien was. Nou, daar zeg ik geen nee tegen en daar stond ik dan aan een stokje vlees met pindasaus te knabbelen. Dat zijn toch leuke dingen?? Hiervoor sta ik op de markt. En ja, het is gedoe, sjouwen, zwaar en pittig, maar zie het maar zo: een markt is als een kind, je krijgt er zoveel voor terug…